Kafaya Takmama Sanatı

 

                                           Kafaya Takmama Sanatı

Aslında söylemesi kolay ama yapması çok zor bir eylemdir "kafaya takmama". Belki tamamen başarılı olmak zordur ama mücadele etmek esastır. İnsan belirli stratejiler geliştirirse bunu yapmak bir nebze kolaylaşır zannımca. Hem kısaca dini yönden hem de psikoloji ilminden faydalanarak konuyu ele almak isterim.

Hayat inişli çıkışlı bir yoldur. Allah bir ayetinde "Biz insanı meşakkat, imtihan ve çile ile içli dışlı yarattık" Beled 4 diye boşa demiyor.

Yani bize hayatın zor olacağı, imtihanların zor olacağı söyleniyor adeta. Ve en zoru da kalp yarasıdır ve insan en çok insandan aldığı darbelerden ötürü yara alır.

Bunun bilincinde olduğumuzda herkes aynı dertten muzdarip, yani bu yaşadıklarım çok normal şeklinde düşünmeye başlıyor ve acı bir nebze hafifliyor.

Bir yakınımızdan, arkadaşımızdan hoşumuza gitmeyen bir söz işittiğimizde, yapılacak en iyi şey o sorunu o an güzel bir dille önce doğru algılanıp algılanmadığı anlaşılmalı, peşi sıra eğer yanlış anlaşılma yoksa kendi duygumuzdan bahsetmeli ve orta yol bulunmalıdır. Aksi takdirde konu uzayıp gider ya da uykusuz geceler geçirmemiz kaçınılmazdır. Bazen orta yol bulunmasa dahi duyguyu açığa çıkarmak bizi rahatlatacaktır.

Eğer söz daha şiddetli bir tartışmaya sebep olacaksa önce kafada olgunlaştırmalı, uygun ortam ve zemin oluştuğu zaman konu tekrar konuşulmak üzere ertelenmelidir.  Bazen insan kendi yaşanmışlıkları doğrultusunda farklı algılayabilir söylenen sözü. Ama karşı taraf aslında incitmek için söylememiş olabilir veyahut kişi kendi tecrübesi ve bilgisi doğrultusunda kendi ahlakı izin verdiği ölçüde konuşur ve algılar.

Kişilik farklılığı sebebiyle de çatışma doğabilir, bu durumda seviyenin düşeceğinden endişe ediliyorsa belki de en doğrusu ama en zoru "susmak" olacaktır.

Bir diğer yol ve en az kırıcı olan yapılabiliyorsa şakaya vurulmalı, karşı tarafı kırmadan tatlı dille alıntı yapılan konu konuşulmalıdır. 

Mizacımız neye elverişli ise onu tercih etmek en doğrusu. Söylediklerimin çoğunu bilsek de ne kadar yapabildiğimizi Allah bilir. Önemli olan çaba göstermektir. 

" Kim de ahireti diler ve bir mümin olarak ona yaraşır bir çaba ile çalışırsa, işte bunların çalışmaları makbuldür. " İsra 19

İnşallah çabası boşa gidenlerden olmayız. "(Bunlar;) iyi işler yaptıklarını sandıkları halde, dünya hayatında çabaları boşa giden kimselerdir. " Kehf 104

Konuyu biraz da psikoloji ilminden edindiğim bilgilerle değerlendirmek isterim.

 "Kafaya Takmamak" için şu 3 şeyden kaçınmamız gerekir.

-Konuyu düşünmekten kaçınma

-Kendine Çekme:Fazla düşünerek konuyu çözeceğine inanma

-Bastırma:Tamamen halının altına süpürmek

Bahsi geçen bu 3 davranış da hatalar içermektedir. 

Konuyu düşünmekten kaçınmak sorunu asla çözmeyecektir. Yaşadığımız kötü deneyimin tekrarına yol açabilir.

Çok düşünerek sorunu çözeceğimizi sanmak da gereksiz yere fazla takılmamıza ve konuyla ilgili gereğinden çok meşgul olmamıza,  zaman zaman da hayatın akışını durdurmamıza, sorumluluklarımızı yerine getiremememize yol açar.

Diğer yanlış davranış olan konuyu halının altına süpürmek ise yine sorunlarla doğru baş etmede akıllıca bir çözüm değildir tahmin edileceği üzere.

Bunun yerine olay yaşandığında bir süre düşünmek ama hayatın akışında yapılması gereken işleri aksatmadan bunu yapabilmek aslolandır.

Herkesin rahatladığı bir aktivite muhakkak vardır. Kimine spor iyi gelir, kimine müzik, kimine temizlik yapmak, kimine ibadet etmek vs vs. ne iyi geliyorsa takıldığımızda yapmak, daha az zararla kurtulma olasılığımızı artırır.

"Kafaya takmama sanatı" gerçekten mutlu ve huzurlu bir hayat için edinilmesi gereken bir meziyet. Herkes kendine göre farklı stratejiler geliştirmeli, çünkü herkesin mizacı farklı, yaşadıkları farklı, dolayısıyla bir strateji kimine yarar, kimine yaramaz. Umarım bu yolda tökezlesek de zaman zaman, doğru kılavuzlar edinerek hayatımıza yön verebiliriz.

🌿🌿🌿